JOHN KEARNEY w 1985 r. rozpoczął przygodę z nurkowaniem na wrakach u wybrzeży południowo-zachodniej Irlandii. W 1988 r. wstąpił do oddziału nurków Irlandzkiej Marynarki Wojennej; do 1992 r. zajmował się wszelkiego rodzaju nurkowaniami wojskowymi. W 1992 r. otworzył centrum nurkowe w Baltimore, prowadząc szkolenia do poziomu instruktora. W 1995 r. po ukończeniu szkolenia w USA u samego Tom’a Mount’a został pierwszym w Irlandii instruktorem trimiksowym IANTD. Dzięki nabytym umiejętnościom rozpoczął nurkowanie do wraków zalegających na głębokości poniżej 60 m. Wiele z tych wraków eksplorował jako pierwszy, będąc naocznym świadkiem efektu burzliwych wydarzeń dwóch wojen światowych, jakie przetoczyły się przez południowe wybrzeże Irlandii. Od wielu lat prowadzi również firmę zajmującą się nurkowaniem zawodowym. Powołał do życia organizację „West Cork Underwater Search and Rescue” w Cork, zajmującą się ratownictwem morskim i poszukiwaniami osób zaginionych.
Tematem prezentacji podczas VII Festiwalu Nurkowania Wrakowego w Warszawie (Uniwersytet Warszawski, 11.02.2017 r.): Linie żeglugowe południowo-zachodniej Irlandii podczas I i II wojny światowej i podwodny krajobraz z tym związany.
W latach 1914-1918 działalność operacyjna U-Bootów przy południowo-zachodnim wybrzeżu Irlandii była bardzo wzmożona, o czym świadczą liczne wraki zalegające na głębokości od 6 do 100 m. Podczas II wojny światowej niemieckie zainteresowanie tym rejonem nie zmalało. Okręty podwodne admirała Karla Donitza prowadząc agresywną działalność bojową „wzbogaciły” podwodny krajobraz w jeszcze wiekszą ilość wraków. W okalających wybrzeże wodach spoczywa wiele ofiar, wśród nich leżą rownież myśliwi, jednym z „szarych wilków” U-Bootwaffe jest – U 260.